چشم  خواب الوده اش را مستی  رویا  نبود

لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت

دل  همان دل بود  اما مست و بی پروا  نبود

در  دل بیزار  خود جز   بیم رسوایی  نداشت

گر چه روزی همنشین جز با من رسوا  نبود

دیدم ان چشم درخشان را  ولی در ان  صدف

گوهر  اشکی  که  من میخواستم  پیدا   نبود

بر لب  لرزان  من   فریاد  دل  خاموش   شد

اخر   ان   تنها   امید  جان  من  تنها   نبود

ای  نداده  خوشه  ای  زان   خرمن   زیباییم

تا   نبودی   در  کنارم   زندگی   زیبا   نبود